De eurobijbel

De rechte lijn tussen het Verdrag van Maastricht en de CBDC’s; financieel analist Arno Wellens schetst in zijn hoofdwerk 'Eurobijbel. Tijd om te kiezen' het volledige plaatje. Wat hangt ons in vredesnaam boven het hoofd?

Met goede bedoelingen ben je er nog niet. Aan het eind van de jaren tachtig startten fanatieke voorstanders het project van de Europese federalisering, met een eenheidsmunt als sluitstuk. Maar de burgers wilden de rekening niet betalen, dus kwam er een half afgebouwde muntunie. Deze bleek bij de eerste de beste crisis al uiterst wankel en vraagt om constante overdrachten van grote sommen uit Nederland. Vooral banken spinnen hier garen bij, verder heeft niemand er iets aan.

Deze gebrekkigheid door haast is ook zichtbaar bij andere Europese projecten, zoals het weghalen van binnengrenzen zonder afdoende gemeenschappelijke bewaking van de buitengrenzen. Het coronavirus bood de uitkomst voor plannen die al jaren klaarlagen. Ook in dit opzicht is Wellens de enige geweest die ervoor waarschuwde. De pandemie werd een rechtvaardiging voor oneindige digitalisering en vergroening, die neerkomen op alleen maar nog meer belasting: met zorg heeft het niets te maken. Hoe lang is het nog vol te houden; het Europa dat van crisis naar crisis strompelt, elke gelegenheid aangrijpend om het nog een jaartje financieel uit te zingen?